Het is ochtend en wij staan op een veld. Het veld is zonder bomen en aan de rand van het water. Wij kunnen nergens meer heen en wij staan allen dicht bij elkaar.

En er is een grote zachte stilte, waarin alles, alles wat er gebeurd is, nog niet echt voorbij is, maar nog eventjes zachtjes naraast.

En wij huilen om alles wat er gebeurd is, en om de duidelijkheid, die wij niet zien wilden, voordat alles echt voorgoed voorbij is en er misschien iets nieuws zou kunnen beginnen, maar wat ons niet meer aangaat.